191

Zebrać siebie, w sobie, w końcu, wszystko, co się da. Wykorzystać chorobę, leżenie w łóżku, niemoc, słabość. Nie czytać, nie myśleć, być, najlepiej spać. Nie przejmować się, że za ciasno w myślach, że nie wszystko da się zamknąć w słowach. Dopóki światło chowa się w fałdach ubrań, w zakamarkach murów, dopóty gorąc pełza po skórze zmęczenia prostując obolałe kości, wygładzając mięśnie.
I jasnym czyniąc zatroskane spojrzenie.
Ktoś odchodzi, ktoś przychodzi na świat.
Dojrzałe światło gaśnie, zapala się promyk.
Ktoś kocha szczęśliwie, ktoś wciąż marzy o miłości.
Jeden tęskni za tym, czego nigdy nie było i nie będzie. Inny pieczołowicie pielęgnuje niepamięć.
Jeden drąży w milczeniu, drugi rzuca słowa na wiatr.
A każdy chce być i odchodzić. Najlepiej jednocześnie. Każdy chce przystani i spokoju i dłonią sięga oddalonych gwiazd.
Maszerujemy w tym samym kierunku, drobnym pyłem znacząc swoje drogi. Czasami, na krótko przecinają się nasze szlaki. I wtedy widzimy wyraźniej, czujemy mocniej.
A może tylko tak nam się wydaje...
Bo, gdy następuje kolejny etap podróży, jedyną wierną towarzyszką jest zawsze Samotność.