134

Czasami jestem tak zmęczona jakimś problemem, że pomimo iż wciska się miedzy synapsy, to skutecznie odkładam go na półkę, myśląc że brak mi kompetencji i wiary w siebie, by mu sprostać. A mimo to, tkwi gdzieś w mózgu, dojrzewa jak ser, tak jakby samo ciało bez mojej zgody podjęło się wyzwania, by stawić mu czoła i karmi go na boku i dożywia resztkami, których wartości odżywczych nie znam. I tak siedzi sobie utajony w cichym kącie, rzadko przypomina o swoim istnieniu i nagle błysk! Wiem, jak dany problem rozwiązać. Bo EUREKA! i dalej do przodu!