124

Najpierw jest stos kartek spiętych w jedną całość, wypełnionych drobnym drukiem. Jest fotel, kanapa, koc na trawie w cieniu drzew. Na nich ja, ja i JEDNA JEDYNA książka w moich rękach. W niej kartki muśnięte spojrzeniem, oddechem, czułym powiewem wiatru. I hałasy zbierane z otoczenia, mimowolnie, dzielone z książką na pół, na bliskie tutaj i dalekie tam. Może być kot wdrapujący się na kolana, w zasięgu ręki stać może kawa, na pewno zimna woda w wysokiej szklance. I przychodzi moment, gdy kot, hałasy, kawa w filiżance, fotel, kolory i kształty najbliższego otoczenia rozpływają się i bledną do całkowitego zaniknięcia. Przechodzę przez drzwi, na drugą stronę lustra. Wchodzę do środka powieści. Nagle. A przecież w międzyczasie zdążyłam już przeczytać kilka rozdziałów. W jednej sekundzie znajduję się w innym świecie. Cicho siadam w kącie, na numerach stron zawieszam istnienie, by niczego nie spłoszyć, nie przerywać dialogów, wsłuchać się w bicie serca żywej postaci, nie wytrącić jej z ustalonej roli. Chłonę. W jednej chwili staję się wszystkim co tam, bez pamięci o tutaj: konkretnym człowiekiem, z którym najłatwiej mi się utożsamić, bo jest taki "mój" - jego emocją, kłębowiskiem myśli, logiką zachowań i jej brakiem. Jestem nastrojem, wstrzymanym oddechem; klimatem, który zbieram z ulic, przedmieść i domów pełnymi garściami. Jestem wszystkim, do czego pozwolono mi wejść bez pukania. Bez pytania o zgodę. Zazwyczaj za cenę trzydziestu kilku złotych. Często za nic. Kocham książki, które potrafią mnie przenieść w nieznaną mi rzeczywistość jednym zgrabnym ruchem, nie dzieląc świata na mój i ten osobny, czytany, na marginesie obecnej chwili poznawany. Tęsknię za umiejętnością takiego czytania. Mam wrażenie, że skończyła się we mnie bezpowrotnie. A może to jednak wina książek. Tak, wolę myśleć, że to wina książek.