18.6.12
109
Niechcący wpadłam dziś w empiku na dużego Amerykanina. Albo on na mnie. W tej samej sekundzie nastąpił mój i jego półobrót i wyjście w tym samym kierunku z dwóch różnych stron. Ja: przepraszam i jeden uśmiech, on: sorry, I'm sorry i very, very sorry, my fault, my guilt i dziesiątki uśmiechów. Możliwe jest, że jego życzliwość wobec rodzaju ludzkiego jest jego konstytucyjnym obowiązkiem. Miałam ochotę go przeprosić za to, że czuje się w obowiązku tak mnie przepraszać.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
A nie było-Sorry, let's go for a dinner together?;):):)
OdpowiedzUsuńNo to jakis mało obrotny jankes Ci się trafił:):)
Zupełnie tego nie rozumiem. ;P
Usuńdziwne uczucie, kiedy ktoś czyta w Twoich myślach, a Ty nie możesz już nic napisać, bo te myśli wrzucił w komentarzu (Radek/Radku - podajmy sobie ręce ;))
UsuńAż mam ochotę powiedzieć: i'm sorry!
OdpowiedzUsuńAż ciśnie się na usta kolejne przepraszam, to prawda. :D
UsuńTakże miałem ostatnio przygodę w empiku. Potknął się o mnie starszy pan sięgając po czasopismo.
OdpowiedzUsuńWzajemne przeprosiny, wyznanie win i uśmiechów. Ja z dołu, on z góry. Było miło. Do wieczora siedziałem glodny na podłodze.
"Do wieczora siedziałem głodny na podłodze" - tak mnie to zdanie zaintrygowało, że trwam w oczekiwaniu na rozwinięcie. ;))
UsuńJuż jakiś czas temu wynieśli nam kanapy i pufy z empiku. Zaczytałem się trochę siedząc na podłodze. Starszy pan również nie zaproponował mi kolacji, chociaż zapewniliśmy się o wzajemnej trosce ;)
UsuńBrakowało mi tego uzupełnienia. ;)
UsuńNawet jeśli uprzejmość Amerykaów może się wydać niektórym sztuczna, lepsza jest taka, niż żadna.
OdpowiedzUsuńCo racja, to racja. Przyjemniej jest wśród uśmiechów, zdecydowanie, choć gdy są nieadekwatne do sytuacji też rażą. Tu były ok. ;))
Usuńkiedyś przez blisko 2 tygodnie i przez zupełny przypadek mieszkałem w apartamentowcu w samym sercu amerykańskiego luksusu - dokładnie takie same nic nieznaczące uśmiechy wyciętych z katalogów mody postaci, które spotykałem w windzie, pozwoliły mi czuć się normalnie, pomimo niebardzofirmowej koszulki i włosów niepamiętających fryzjera
OdpowiedzUsuńsą dobre strony tego "plastikowego być" :)
Uśmiech sam w sobie jest czymś pozytywnym, więc pomijając intencje uśmiechniętego lub ich brak, można się skupić na samym efekcie. I też będzie dobrze. :)
Usuńale było miło :)się przyznaj później
OdpowiedzUsuń