202

A przecież czułam się już całkiem dobrze. Nawet do pracy wróciłam, żeby kierownikiem zostać. I znów chora mam być? Węszę tu spisek, wpływy ciemnych sił, zimna, nadchodzącego ciepła i kto wie, czy idąc za ciosem nie powinnam oskarżyć się o permanentne samooszukiwanie. Człowiek tyle razy oszukuje samego siebie, że ZAWSZE będzie dobrze, mimo iż nic na to nie wskazuje, że gdyby mu za to wręczać ordery, wyglądałby na stare lata jak kiczowata choinka.
Wczoraj za oknem festiwal świateł, niestety oglądany na niebie, bo jego zasadniczą widowiskowość przysłaniały sąsiednie kamienice. Rano przypalałam się w robocie na bordowo od nadmiaru zajęć, a o zmierzchu pędziłam do domu trzęsąc się z zimna. To nie mogło się dobrze skończyć. I nie skończyło. I co z tego, że wczorajszy wieczór schodził ku nocy bardzo malowniczo, gdy poranna niespodzianka w postaci nowej odmiany grypy doprowadziła do tego, że dziś ani rączką ani nóżką.

Na pocieszenie: