151

Migawki. Aparat, którym chce mi robić zdjęcia na podłodze, kolejny raz. Kolejny raz do naprawy, a moja niechęć do zatrzymywania mnie w kadrze wzięta pod uwagę. Pączki, najlepsze w mieście zjadane tak, jakby się od miesięcy nie miało nic w ustach. Kawa wypijana w tym samym miejscu, jakby żadnych innych kawiarni w mieście nie było. Moja twarz, która nie pasuje do tego, jak na mnie patrzy. Albo jak krząta się po kuchni narzekając na niezbyt świeże warzywa, gdy przygotowuje dla nas posiłek, a ja patrzę na niego tak, jak lubię, z miejsca przy stole, dłońmi przytrzymując podbródek. I jak nalewa sobie kawy z ekspresu, którego nikt już nie używa, bo wszyscy mają ciśnieniowy i pijemy ją razem, bo w sumie nie wiadomo komu ją zrobił. I moje poczucie, że mój niepokój nie pasuje do jego zapewnień, ale jego palce do moich włosów tak. Zamiast praw, obowiązków i zasad ma w sobie naturalność, przy nim naturalnością oddycha się jak porannym powietrzem. Przy nim dobrze być mną. I wie, jak reagować na moją drażliwość, podczas gdy ja nigdy tego nie wiem. Stopień osiąganej intymności podczas powagi i żartów dotknął bezpiecznej ziemi - tak ufnie, aż do ogłupienia. Wyczuwanie granic szóstozmysłowo, telepatycznie, do zachłyśnięcia magią.
A jednak, gdy zostaję sama, uciekam wzrokiem głęboko w siebie. I jest wtedy tak, jakby padał deszcz i wypłukiwał ze mnie całą radość, zmywał uśmiechy i szykował mnie do nauki ról z czarnych scenariuszy, które się-piszą bez udziału mojej woli. I nie wiem, czy je przeczuwam, czy tylko sobie projektuję, korzystając z wyrobów przerośniętej wyobraźni.